ข้อคิดสะกิดใจ

  ในยามเดือดร้อน การช่วยเหลือกันโดยคุณธรรม เป็นเรื่องสำคัญกว่าการผูกโกรธต่อกันมากนัก เมื่อเราผ่านโลกผ่านชีวิตมาสักช่วงหนึ่ง  เราจะพบว่าในคราวที่เราตกทุกข์ได้ยากนั้น  1. บางครั้งคนที่ช่วยเหลือเรา  เขาก็ไม่ได้ชอบเรา บางคนถึงขั้นรังเกียจเราด้วยซ้ำ แต่เขาช่วยด้วยคุณธรรมประจำใจ  คือโกรธเกลียดกันอย่างไร เขาก็ช่วย เพราะไม่อาจทนเห็นคนอดตายไปต่อหน้าต่อตา 2. เช่นเดียวกัน บางครั้งคนที่เราช่วยเหลือเขา  เขาก็ไม่ได้ชอบเรา อีกทั้งยังเคยร้ายกาจกับเราสารพัด  เคยดูถูกดูแคลน เคยกลั่นแกล้ง เคยพูดจาทิ่มแทงสารพัด  แต่เราก็ยังช่วยทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาไม่ได้ชอบเรา  เพราะไม่อาจทนเห็นคนอดตายไปต่อหน้าต่อตา การเห็นความสำคัญของการช่วยชีวิตคน มาก่อนความโกรธ ความเกลียด ความชิงชังนั้น คนที่รู้จักยกรู้จักวางแบบนี้นั่นได้นั้น ก็เพราะโดยเนื้อแท้แล้วเป็นคนที่มีคุณธรรมประจำใจ คุณธรรมข้อไหน คุณธรรมนี้เรียกว่าอะไร คุณธรรมนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร  คุณธรรมนี้ เรียกว่า พรหมวิหาร 4 1. เมตตา คือ ปรารถนาให้เขามีความสุข 2. กรุณา คือ ปรารถนาให้เขาพ้นทุกข์  3. มุทิตา คือ ยินดีเมื่อผู้อื่นได้ดี  4. อุเบกขา คือ วางใจเป็นกลางตั้งมั่นอยู่ในธร

ภาพประกอบจาก :  https://sitesupercharger.com/how-to-achieve-the-best-social-network-automation-plan อันที่จริง ผู้เขียนค่อนข้างคุ้นเคยกับ ระบบอัตโนมัติสำหรับการเผยแพร่ข่าวสาร มาหลายปีแล้ว และได้ทำระบบนี้ให้กับหลายกลุ่มงาน ในองค์กร เพื่อช่วยในการ ส่งต่อ บทความจากเว็บไซต์ไปยังโซเชียลเน็ตเวิร์ค หรือ ส่งจาก โซเซียลเน็ตเวิร์ค กลับไปกลับมา ได้เป็นอย่างดี จนภายหลัง โซเชียลเน็ตเวิร์ค เช่น เฟสบุ๊ค ,อินสตาแกรม และอื่นๆ มีการเปลี่ยนแปลงนโยบาย และปิดกั้นไม่ให้ใช้คุณสมบัตินี้ ในเฟสบุ๊คส่วนตัว แต่ยังใช้งานได้ดีอยู่ใน เฟสบุ๊คแฟนเพจ ประโยชน์ของการทำระบบอัตโนมัติ คือ การที่เรา สร้างข่าวสาร เพียงครั้งเดียว ตัวระบบจะช่วยในการเผยแพร่ข่าวสาร หรือ บทความของเรา ไปยังโซเซียลต่างๆ ได้อย่างรวดเร็ว และถูกต้อง ไม่ผิดพลาดจากความหลงลืมของมนุษย์(human error) ในทางกลับกัน เมื่อมีประโยชน์ก็มีโทษ ก็คือ ผู้ใช้งานนำไปใช้ในทางที่ไม่ถูกต้อง โดยการ ส่งข้อความที่ซ้ำๆกัน หรือมากเกินไป ไปยังกลุ่มเป้าหมาย ทำให้ผู้รับสารเกิดความรำคาญ จนทำการ บล็อค หรือ ออกจากกลุ่มไป ในทางเทคนิคเรียกวิธีการนี้ว่า การแสปม ข่าวสาร ซึ่งเป็นโทษ มากกว

โลกนี้มีเรื่องสำคัญอยู่มากมายที่เราต้องทำ แต่เพราะชีวิตมนุษย์นั้นสั้น เราจึงต้องเลือกทำเฉพาะเรื่องที่สำคัญที่สุดในชีวิต จงจำไว้ว่าไม่มีใครในโลกนี้ที่ได้ความเพียบพร้อมทุกอย่างภายในวันเดียว แม้แต่การบังเกิดขึ้นของผู้รู้คือพระสัมสัมพุทธเจ้ายังต้องใช้เวลายาวนานถึง 20 อสงไขย 1 แสนมหากัป การจะได้มาซึ่งความเพียบพร้อมแต่ละอย่างล้วนแล้วแต่ต้องสั่งสมบุญมาซ้ำแล้วซ้ำอีกทั้งสิ้น ถึงจะได้มาเป็นรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ คุณสมบัติ และมรรคผลนิพพานที่เป็นของเราจริงๆ การที่เราต้องเจออุปสรรคบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดา เพราะเรายังเป็นคนธรรมดาจึงต้องใช้ปัญญา เวลา และความพากเพียรอุตสาหะ เพื่อสั่งสมคุณสมบัติที่เพียบพร้อมเหล่านั้นขึ้นมาในตัวเรา ที่สำคัญก็คือเราต้องไม่ลืมว่า ทุกชีวิตยังตกอยู่ภายใต้กฎแห่งกรรม การจะได้ความเพียบพร้อมทั้งหลายในการสร้างบารมีนั้น ก็ล้วนแต่ต้องลงมือทำด้วยตัวเองทั้งสิ้น ไม่มีความสำเร็จใดที่ไม่ต้องลงมือทำ แม้แต่การบรรลุธรรมที่ออกแรงน้อยที่สุด เพียงนั่งหลับตา วางใจสงบนิ่งเฉยๆ ก็ยังต้องลงแรงนั่งสมาธิทำความเพียรไม่ท้อถอยเป็นกิจวัตรไม่ขาดแม้วันเดียว ดังนั้น ในบรรดาเรื่องสำคัญที่มีอยู่มากมายทั้งหลาย